"De bedrijven zijn het beu dat de regeringen hen vooral als ‘belastingvoorwerpen’ beschouwen en als organisaties die ze met almaar meer verplichtingen en administratieve rompslomp kunnen bestoken. En met ‘regeringen’ worden bedoeld, jawel, zowel de ‘Europese regering’, zijnde de Europese Commissie, als de federale regering en de gewestregeringen. Zijn zij er wel om de welvaart te versterken, van bedrijven én burgers? We zouden er sterk beginnen aan twijfelen, wanneer we hun beleidsdaden ontleden", begint Fa Quix, directeur-generaal van de Belgische federatie van de textiel-, hout- en meubelindustrie Fedustria.
Fa Quix, directeur-generaal van de Belgische federatie van de textiel-, hout- en meubelindustrie Fedustria.
Fa vervolgt: "En die beleidsdaden zijn zó talrijk en divers dat we hier slechts een kleine bloemlezing kunnen brengen. Beginnen we met ‘Europa’. De Green Deal van Europees vicevoorzitter Frans Timmermans gaat onze industrie zodanige klimaatdoelstellingen en -lasten opleggen dat produceren in de EU vaak niet meer competitief zal zijn. De vooropgestelde enorme energietransitie met fors minder CO2-emissies (‘Fit for 55’) heeft in belangrijke mate deze energiecrisis uitgelokt; een energiecrisis die zich quasi uitsluitend in Europa afspeelt. Zopas werden nog extra CO2-heffingen aangekondigd voor bedrijven en burgers. Alsof de concurrentiepositie van de bedrijven en de koopkracht van de burgers in Europa nog niet genoeg wordt aangetast door de zeer hoge prijzen voor elektriciteit en gas? Welvaartscreatie moet het onderspit delven tegenover de vage groene ambities (‘Het Klimaat Redden’). Terwijl de EU met amper 8 % van de wereldwijde CO2-uitstoot nooit het ‘klimaatverschil’ kan maken, maar wel haar industrie naar de Filistijnen kan helpen.
Federaal is het al niet veel beter met de dogmatische energieminister Tinne Van der Straeten die blijft ijveren voor de onzinnige kernuitstap, terwijl de CO2-arme nucleaire energie een essentieel onderdeel is in een gezonde energiemix waar betaalbaarheid, bevoorradingszekerheid én klimaatvriendelijkheid belangrijke pijlers zijn. Maar eigenlijk valt deze hele federale Vivaldi-regering de bedrijven voortdurend lastig met nieuwe verplichtingen (zie maar op sociaal vlak, met ook steeds nieuwe rechten voor de werknemers), belastingverhogingen (via de begrotingsmaatregelen, en hou u maar vast voor de fiscale hervorming, lees de aankomende fiscale lastenverhoging), enz. En ondertussen blijven de hoognodige structurele maatregelen, zoals op vlak van onze tanende loonkostencompetitiviteit, uit. Enig pluspunt is het behoud van het stelsel van tijdelijke werkloosheid energie, maar voor hoelang nog?
En de gewestregeringen, die doen dan toch iets? Helaas wel, maar zij brengen evenmin de maatregelen die we ervan verwachten. Blijven we bij de energiecrisis. De Vlaamse regering moet invulling geven aan het Europees goedgekeurde steunmechanisme, het TCF (Temporary Crisis Framework). Bedrijven kunnen daarbij tijdelijk compensaties krijgen voor hun hoge energiekosten. Maar de Vlaamse regering is veel strikter in de toepassing ervan (zowel qua steun als voorwaarden) dan wat het Europese TCF-kader toelaat. Zo moeten de bedrijven verlies maken. Echter, bedrijven die door de energiecrisis nog winst maken maar minder, komen niet in aanmerking. Moeten bedrijven eerst ’dood’ zijn vooraleer zij voor reanimatie in aanmerking komen?
En dan hebben we het nog niet over de vergunningen die de bedrijven moeten hebben, anders mogen zij niet produceren. De voorwaarden worden steeds stringenter, de procedures complexer, en de rechtszekerheid kleiner. Dat komt het investeringsklimaat zeker niet ten goede. Geen wonder dat sommige bedrijven onder de veelheid van lasten, regels en onzekerheden er de brui aan geven. En dat de zeer grote ondernemingen hun investeringen niet meer in Vlaanderen, België of zelfs niet meer in Europa overwegen.
Zijn de regeringen er niet om het leven van hun burgers en bedrijven te verbeteren? En ervoor te zorgen dat iedereen vooruit kan gaan, dankzij welvaartscreatie, met een oordeelkundige verdeling ervan? De indruk is nu helaas omgekeerd: burgers en bedrijven zijn er voor de regeringen en de overheden. Dat lijkt mij de omgekeerde wereld. De regeringen moeten terug beginnen van ‘een wit blad’, met alleen de echte kerntaken die de overheden moeten doen. Burgers en bedrijven zullen dan wel zelfredzaam worden, maar niet als de regeringen hen blijven bekijken als belastingvoorwerpen waardoor hen alle ademruimte en zin voor initiatief ontnomen worden", besluit Fa.
Bron: Fedustria